استاد با مرید محبوبش ملاقاتی کرد و از او پرسید پیشرفت روحانی اش

چگونه بوده است؟... مرید پاسخ دادکه اکنون قادر است هر لحظه ی

روحش را وقف خداوند کند ...

استاد گفت: خوب ، پس تنها چیزی که مانده ، بخشیدن دشمنانت است .

مرید با تعجب به استادش نگاه کرد :

- اما لازم نیست ، من هیچ سوء نیّتی به دشمنانم ندارم.. . . .  .   .   .

استاد پرسید : فکر می کنی خداوند به تو سوء نیّت دارد؟

مرید پاسخ داد : البته که نه !

- اما هرروز از او تقاضای بخشش می کنی، مگر نه؟ با دشمنانت همین

کار را بکن، هرچند سوء نیّتی به آنها نداشته باشی.کسی که می بخشد،

درحقیقت قلب خودش را می شوید و معطر می کند... . . .  .  .  .